Historia parafii i kościoła
Radlin jako wioska został założony na prawie niemieckim około roku 1300. Spis świętopietrza z 1447 roku nie wspomina o istnieniu tu parafii. Musiała być wtedy zniszczona, podobnie jak szereg sąsiednich, wskutek wojen husyckich. W 1652r. istniał tu już odbudowany kościół św. Marii Magdaleny. Posiadał ołtarz główny i 2 ołtarze boczne. W wieży wisiał dzwon z datą fundacji 1653r. Wokół kościoła rozciągał się cmentarz z drewnianą kostnicą. W roku 1757, staraniem właściciela Wodzisławskiego Mniejszego Państwa Stanowego Guidobalda von Dietriechstein, został zbudowany murowany kościół w stylu barokowym, który był trzecim kościółkiem poświęconym Marii Magdalenie. W roku 1903, na prośbę wiernych, do Radlina został skierowany przez kurię biskupią ks. Bojdoł, który został proboszczem erygowanej w 1904r. roku parafii. Do tego czasu była to bowiem filia kościoła wodzisławskiego, a posługę duszpasterską sprawowali księża, którzy dojeżdżali do Radlina. Mimo powiększenia kościoła w latach 1892/1893, świątynia była za ciasna. Mury pękały wskutek szkód górniczych. ks. Bojdoł nie zrealizował budowy nowego kościoła. Zmarł 25 kwietnia 1914r. Jego następcą został ks. Jan Ruta, dzięki któremu po zakończeniu I wojny światowej i ustąpieniu niepokojów społecznych, rozpoczęto w 1928r. roku budowę. Projektantem kościoła był Affa z Raciborza.
Nowa świątynia, pod wezwaniem św. Marii Magdaleny, została poświęcona 21 września 1930r. Podczas działań wojennych II wojny światowej, budynek kościoła doznał wielu zniszczeń. Uszkodzeniu uległ dach, wieża, witraże. 2 lutego 1946r. zmarł długoletni proboszcz ks. Jan Ruta, a jego następcą został ks. Jan Jarząbek. W tym samym roku poświęcono nowe organy, a w 1949r. ufundowano nowe dzwony. ks. Jarząbek był także budowniczym kościoła Niepokalanego Serca Maryi w Głożynach. Od września 1963 roku do marca 1981 roku, proboszczem był ks. Franciszek Mokro, a po nim do 2005 roku ks. Antoni Stych. Ks. Stych zainicjował wiele zmian w parafii (remont probostwa i kościoła, zmiana wystroju wnętrza kościoła, budowa nowych salek katechetycznych), a także przygotował i rozpoczął budowę kościoła św. Izydora w Radlinie Górnym. Od sierpnia 2005 roku, proboszczem w Radlinie II jest ks. Tadeusz Wciórka. Nowy proboszcz sukcesywnie remontuje kościół i jego obejście, modernizuje probostwo i odnawia wszystkie budynki należące do parafii (np. kaplica na cmentarzu, kapliczka przy rondzie). W 2010 roku, parafianie uroczyście świętowali 80-lecie poświęcenia swojego kościoła. Od 1975r. administracyjnie parafia należy do miasta Wodzisław Śl. Obecnie do radlińskiej parafii należy tzw. Radlin Dolny, osiedle Dębowa w Wodzisławiu i osiedle Mikołajczyka w Radlinie.
Ks. kard. Bolesław Kominek
Polski biskup rzymskokatolicki, arcybiskup metropolita wrocławski w latach 1972–1974, kardynał od 1973 roku.
Urodził się 23 grudnia 1903r. w Radlinie II, zmarł 10 marca 1974r. we Wrocławiu. Ukończył Państwowe Gimnazjum w Rybniku. Następnie studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie oraz w Instytucie Katolickim w Paryżu (1927r.–1930r.). Święcenia kapłańskie przyjął w Katowicach 11 września 1927 roku. W okresie studiów paryskich działał jako duszpasterz wśród emigrantów polskich. Od 1930r. pracował w diecezji katowickiej, był m.in. sekretarzem Akcji Katolickiej. Podczas II wojny światowej przebywał w Lublinie, Katowicach i na Górnym Śląsku, prowadził działalność charytatywną i duszpasterską na rzecz jeńców wojennych i więźniów obozów koncentracyjnych. 15 sierpnia 1945r. został mianowany administratorem apostolskim Opola. Stworzył podstawy do powołania w 1972r. diecezji opolskiej. Jego działalność spotkała się z niechętnym przyjęciem władz komunistycznych. 26 stycznia 1951r. został zmuszony do opuszczenia Opola. Przebywał w Krakowie oraz w Sierszy.
26 kwietnia 1951r. otrzymał papieską nominację na biskupa tytularnego Sophene z zadaniami rządcy polskiej części archidiecezji wrocławskiej oraz rezydencją we Wrocławiu. Tej nominacji ponownie sprzeciwiły się władze państwowe. Biskup nie mógł rezydować we Wrocławiu, a sakrę przyjął potajemnie 10 października 1954r. w Przemyślu.
W październiku 1956 roku został ostatecznie dopuszczony do objęcia urzędu. 1 grudnia 1956r. mianowany biskupem tytularnym Vagi oraz specjalnym delegatem Prymasa Polski z uprawnieniami biskupa rezydencjalnego we Wrocławiu. 19 marca 1962r. został podniesiony do godności arcybiskupa tytularnego Eucaity, a od 15 maja 1967r. był administratorem apostolskim ad nutum Sanctae Sedis archidiecezji wrocławskiej. 28 czerwca 1972r. został pełnoprawnym arcybiskupem metropolitą wrocławskim, pierwszym od śmierci Adolfa Bertrama w 1945 roku.
W latach 1962–1965 uczestniczył w obradach soboru watykańskiego II, później także w II sesji zwykłej Światowego Synodu Biskupów w Watykanie w 1971 roku. 5 marca 1973r. papież Paweł VI kreował go kardynałem, z tytułem prezbitera S. Croce in via Flaminia.
Był inicjatorem i autorem listu biskupów polskich do niemieckich z 1965 roku.
Patronka parafii – Św. Maria Magdalena
Maria Magdalena jest dwunastokrotnie wspominana w Nowym Testamencie, przez wszystkich czterech ewangelistów. U świętego Łukasza pojawia się już na początku działalności duszpasterskiej Jezusa, jeszcze w Galilei (Łk.8.1-3) jako jedna z towarzyszek jego podróży obok Joanny i Zuzanny. W relacjach trzech pozostałych ewangelistów – św. Marka, św. Mateusza i św. Jana – pojawia się dopiero w Judei, w momencie ukrzyżowania Jezusa (Mk 15:40, Mt 27:56, J 19:25). Wszyscy czterej zgodnie piszą o niej jako tej, która pierwsza przybyła do grobu Jezusa (Mk 16:1, Mt 28:1, Łk 24:10, J 20:1-3). Ewangelista Jan twierdzi, iż pierwotnie przybyła sama i zobaczywszy pusty grób, zawiadomiła Szymona Piotra. Gdy uczniowie przybyli na miejsce pochówku, ona pozostała na zewnątrz. Tam spotkała Jezusa, początkowo myląc go z ogrodnikiem. Ewangelista Jan oraz Ewangelista Marek to właśnie jej przypisali rolę pierwszej osoby, której ukazał się zmartwychwstały Jezus (Mk 16:9, J 19:25) i której nakazał cieszyć się z cudu i dodać odwagi uczniom (Mk 16:10). Była również pierwszą, która miała głosić zapowiedź zbawienia. (J 20,18)
Maria Magdalena patronuje zakonom kobiecym w Prowansji, Sycylii i Neapolu. Jest patronką magdalenek, kobiet, kobiet szczerze pokutujących, uczniów i studentów, więźniów, sprowadzonych na złą drogę, fryzjerów, ogrodników, właścicieli winnic, sprzedawców wina, ołowników, bednarzy, tkaczy, rękawiczników, producentów perfum i pudru, dzieci mających trudności z chodzeniem; jest też wzywana w przypadku choroby oczu, zarobaczenia, niepogody. Wspomnienie liturgiczne w Kościele katolickim obchodzone jest 22 lipca.
Ikonografia
W ikonografii świętą przedstawiano często w czerwonym płaszczu (w malarstwie symbolu namiętności, krwi, siły i młodości) narzuconym na zieloną suknię (symbolu płodności), z białą podszewką symbolizującą czystość. Jej atrybutami są: naczynie zawierające olejek, naczynie z kadzidłem, korona cierniowa, bicze, diabelskie głowy, gałąź palmowa, wieniec różany, krzyż, instrumenty muzyczne, włosiennica, czaszka ludzka.
